Εμπρός της γης οι οπαδοί Groundhopping:Shithole.
Tου Νίκου Τοξικού.
Η λέξη "Shithole στην αγγλική καθομιλουμένη, είναι συνώνυμο της ελληνικής "χαβούζας", με βάση τη χρήση της λέξης για κάποιες πόλεις. Στην Αγγλία δεν έχουν πολλές πόλεις με αυτό τον τίτλο και για το Νότο, άδικα ίσως, τον κατέχει η κωμόπολη του Όλντερσοτ.
Το Όλντερσοτ, με τους 30.000 κατοίκους του, δεν έχει να διεκδικήσει ιδιαίτερες περγαμηνές και κίνητρα για να το επισκεφτεί κάποιος, αλλά υπάρχει μια αρνητική φήμη που το κάνει ξεχωριστό από τις εκατοντάδες , ολόιδιες άλλες πόλεις του Η.Β με τα καφέ τουβλόχτιστα σπιτάκια. Φιλοξενεί τη βάση αλεξιπτωτιστών του βασιλικού στρατού. Του σώματος που εκτέλεσε την αποστολή στη Ματωμένη Κυριακή του Μπέλφαστ. Ακόμα και για τους πολλούς εθνικιστές Άγγλους , οι αλεξιπτωτιστές του Όλντερσοτ είναι η χειρότερη σύμπτωση που μπορεί να τύχει κατά τη νυχτερινή έξοδο.
Το καμάρι της πόλης, όμως, όπως κάθε άλλης εντός των συνόρων είναι η τοπική ποδοσφαιρική ομάδα, η Aldershot FC. Τα καμάρια του Όλντερσοτ φοράνε κόκκινα-μπλε, αλλά ιδιαίτερο φόβητρο δεν αποτέλεσαν ποτέ για την ποδοσφαιρική Αγγλία. Η μεγαλύτερη τους επιτυχία ήταν η πρόκριση στον 5ο γύρο του Κυπέλλου Αγγλίας δύο φορές, το ΄32 και το ΄78 . Το 1992 , η ομάδα χρεοκόπησε , διαλύθηκε με δικαστική απόφαση ,επανιδρύθηκε ως Aldershot Town FC και εκτοπίστηκε στην τελευταία κατηγορία του τοπικού πρωταθλήματος. Μετά κόπων και βασάνων , σήμερα δηλαδή, αγωνίζεται στην Δ΄ κατηγορία Αγγλίας . Το μοναδικό γνωστό όνομα ποδοσφαιριστή που έτυχε , έστω και ξώφαλτσα , να συνδέσει το όνομα του με αυτό των "Σοτς", ήταν αυτό του Teddy Sheringham , ο οποίος πέρασε από εκεί ως δανεικός , πηγαίνοντας από τη Millwall στη Nottingham Forest και μετέπειτα στη Man United. Παρόλα αυτά, και για κάποιο λόγο που μόνο οι ίδιοι γνωρίζουν , το μνημονεύουν ακόμα.
Όντας κάτοικος της πόλης το 2001 , παρουσιάστηκε η χρυσή ευκαιρία να δω έναν αγώνα του θρυλικού αγγλικού ποδόσφαιρου στις μικρές κατηγορίες. Κουκλίστικα γηπεδάκια γεμάτα ντόπιους φιλάθλους που σπεύδουν κάθε Σάββατο να υποστηρίξουν την πόλη τους , σκεπαστές κερκίδες και, πάνω απ’όλα, υποστήριξη στην ομάδα κερδίσει- χάσει. Τυγχάνοντας δε να φιλοξενώ γηπεδόμουτρο μπασίστα αθηναικού πανκ συγκροτήματος , οι συγκυρίες ήταν ευνοικότατες.
Καθώς πλησίαζε το μεσημέρι εκείνου του Σαββάτου , ιαχές σκαρφάλωναν λαθραία από το παράθυρο του δωματίου που κοιμόμασταν. Το προηγούμενο βράδυ ήταν μακρύ αλλά ποιος μπορεί να αντισταθεί μπροστά στην γλυκιά ηχώ που φτάνει στα αυτιά σου από το γήπεδο της περιοχής???? Κατόπιν συνοπτικής αποφάσεως , πεταχτήκαμε στο δρόμο και, με την τσίμπλα στο μάτι, σπεύσαμε στο Recreation Ground, τον τοπικό ποδοσφαιρικό ναό. Μαζί με το εισιτήριο που προμηθευτήκαμε από τον γκισέ, πήραμε στα χέρια μας και το πρόγραμμα του αγώνα. Ήταν αλήθεια …Θα γινόμασταν μάρτυρες ενός ντέρμπι των μικρών κατηγοριών στη ΝΑ Αγγλία : Όλντερσοτ – Φαρνπμπορο. Οι μεν στην 5η θέση , αλλά χωρίς ελπίδες ανόδου από την 5η κατηγορία…Οι δε πρώτοι και σίγουρα στην 4η κατηγορία της επόμενης χρονιάς. Τίποτα όμως , από όλα αυτά, δεν εμπόδισε τους οπαδούς να γεμίσουν ακόμα και τον κενό χώρο που βρίσκεται πίσω από τη μία εστία!
Το The Rec έχει χωρητικότητα περίπου 10.000 θεατών , 3 σκεπαστές κερκίδες με καμιά δεκαριά σειρές η κάθε μία, ενώ στην οροφή της μεσαίας των επισήμων είχαν κολλήσει ένα ολόκληρο πλυντήριο για διαφήμιση του τοπικού χορηγού τους. Το σχήμα του είναι φυσικά τετράγωνο, με μόνη απουσία αυτή οποιασδήποτε κερκίδας πίσω από το τέρμα στη μεριά του δρόμου, όπου βρίσκεται και η μοναδική είσοδος του γηπέδου.
Καθώς εισερχόμασταν στον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου κατευθυνθήκαμε αμέσως στον κενό χώρο πίσω από τα πρώτα γκολποστ και παρακολουθήσαμε τον αγώνα όρθιοι , όπως άλλωστε και όλοι οι άλλοι στις υπόλοιπες κερκίδες. Το Rec διατηρούσε ακόμα τότε ζωντανό το πνεύμα των terraces και στην εξέδρα είχε μόνο τα σίδερα που ακουμπάνε οι καθ΄ όλα όρθιοι θεατές, όχι καθίσματα. Τίποτα όμως δε θα μπορούσε να μας είχε προετοιμάσει για το υπερθέαμα που θα αντικρίζαμε ακριβώς απέναντι μας. Το πέταλο με την κερκίδα φιλοξενούσε ταυτόχρονα τους οπαδούς των Σοτς με εκείνους της Φάρνμπορο.
Το γήπεδο της ομάδας.
Αν νομίζετε ότι η Αγγλία δεν θα μπορούσε να έχει σκεπαστή διαβάστε αυτό…Η εξέδρα στο πέταλο του γηπέδου ήταν καλυμμένη με σύρμα από την οροφή μέχρι τη βάση της, ενώ τη χώριζε στη μέση ένας διάδρομος ο οποίος είχε επίσης στα πλάγια του σύρμα από πάνω μέχρι κάτω, σχηματίζοντας έτσι τα δύο ισομετρικά κλουβιά όπου φιλοξενούν τα αντίπαλα firms.
Οι φιλοξενούμενοι προηγήθηκαν στο 70’και μέχρι το τέλος του αγώνα όλα κυλούσαν δυσάρεστα με τους οπαδούς τους να χλευάζουν και να προκαλούν ασταμάτητα, ώσπου μια απευθείας εκτέλεση φάουλ στο 89’ έδωσε την ισοπαλία στην Όλντερσοτ και τους οπαδούς στο πέταλο να ξαμολιούνται μανιασμένα στα κάγκελα, όχι αυτά όμως που κοιτούσαν προς το γήπεδο αλλά αυτά που τους χώριζαν από εκείνους του Φάρνμπορο! Τα μπουκάλια έπεφταν βροχή και οι αντίπαλοι απάντησαν αμέσως κινούμενοι με εξίσου απειλητικές διαθέσεις. Τα άσπρα τζόκει των townies ένθεν και ένθεν στροβιλίζονταν σα σμήνος από πυγολαμπίδες που ζευγαρώνουν μέσα σε ένα πυκνό δάσος από ζακέτες adidas. Τα σύρματα τραντάζονταν με δύναμη και ο θόρυβος που δημιουργούσαν έφτανε στα 100 μέτρα της αντίπαλης εστίας , καθώς οι οπαδοί ανέβαιναν και χτυπιόντουσαν επάνω τους. Όλα αυτά κράτησαν όμως μέχρι ο συμπαθής κλάδος των coppers, ( ACAB σημαίνει all COPPERS are bastards, λόγω των μεγάλων γυαλιστερών χάλκινων κρανών που παραδοσιακά φορούσαν σε περασμένους αιώνες, copper = χαλκός), με τα κίτρινα φωσφοριζέ αντιανεμικά να σχηματίσει ένα διαχωριστικό τείχος στο διάδρομο ανάμεσα στους αντίπαλους πυρήνες.
Το απευθείας φάουλ δεν άφησε ούτε εμάς ασυγκίνητους βέβαια. Το έντονο και παρατεταμένο "γκοοοοοοοοοοοοοοοοοοολ" που βγήκε από τα στομάχια μας, έκανε όλους τους άλλους να γυρίσουν και σταματώντας τους πανηγυρισμούς να μας παρατηρούνε γεμάτοι απορία…
*Το κείμενο είναι αναδημοσίευση από το τεύχος 5 του περιοδικού Humba, και δεν έχει κανένα σκοπό να προβάλλει την βία στους αγωνιστικούς χώρους, απλά να παρουσιάσει μια πολύ ωραία και αληθινή ιστορία για τις μικρές κατηγορίες του Αγγλικού ποδοσφαίρου, μέσα από τη ματιά του Νίκου.
Η λέξη "Shithole στην αγγλική καθομιλουμένη, είναι συνώνυμο της ελληνικής "χαβούζας", με βάση τη χρήση της λέξης για κάποιες πόλεις. Στην Αγγλία δεν έχουν πολλές πόλεις με αυτό τον τίτλο και για το Νότο, άδικα ίσως, τον κατέχει η κωμόπολη του Όλντερσοτ.
Το Όλντερσοτ, με τους 30.000 κατοίκους του, δεν έχει να διεκδικήσει ιδιαίτερες περγαμηνές και κίνητρα για να το επισκεφτεί κάποιος, αλλά υπάρχει μια αρνητική φήμη που το κάνει ξεχωριστό από τις εκατοντάδες , ολόιδιες άλλες πόλεις του Η.Β με τα καφέ τουβλόχτιστα σπιτάκια. Φιλοξενεί τη βάση αλεξιπτωτιστών του βασιλικού στρατού. Του σώματος που εκτέλεσε την αποστολή στη Ματωμένη Κυριακή του Μπέλφαστ. Ακόμα και για τους πολλούς εθνικιστές Άγγλους , οι αλεξιπτωτιστές του Όλντερσοτ είναι η χειρότερη σύμπτωση που μπορεί να τύχει κατά τη νυχτερινή έξοδο.
Το καμάρι της πόλης, όμως, όπως κάθε άλλης εντός των συνόρων είναι η τοπική ποδοσφαιρική ομάδα, η Aldershot FC. Τα καμάρια του Όλντερσοτ φοράνε κόκκινα-μπλε, αλλά ιδιαίτερο φόβητρο δεν αποτέλεσαν ποτέ για την ποδοσφαιρική Αγγλία. Η μεγαλύτερη τους επιτυχία ήταν η πρόκριση στον 5ο γύρο του Κυπέλλου Αγγλίας δύο φορές, το ΄32 και το ΄78 . Το 1992 , η ομάδα χρεοκόπησε , διαλύθηκε με δικαστική απόφαση ,επανιδρύθηκε ως Aldershot Town FC και εκτοπίστηκε στην τελευταία κατηγορία του τοπικού πρωταθλήματος. Μετά κόπων και βασάνων , σήμερα δηλαδή, αγωνίζεται στην Δ΄ κατηγορία Αγγλίας . Το μοναδικό γνωστό όνομα ποδοσφαιριστή που έτυχε , έστω και ξώφαλτσα , να συνδέσει το όνομα του με αυτό των "Σοτς", ήταν αυτό του Teddy Sheringham , ο οποίος πέρασε από εκεί ως δανεικός , πηγαίνοντας από τη Millwall στη Nottingham Forest και μετέπειτα στη Man United. Παρόλα αυτά, και για κάποιο λόγο που μόνο οι ίδιοι γνωρίζουν , το μνημονεύουν ακόμα.
Όντας κάτοικος της πόλης το 2001 , παρουσιάστηκε η χρυσή ευκαιρία να δω έναν αγώνα του θρυλικού αγγλικού ποδόσφαιρου στις μικρές κατηγορίες. Κουκλίστικα γηπεδάκια γεμάτα ντόπιους φιλάθλους που σπεύδουν κάθε Σάββατο να υποστηρίξουν την πόλη τους , σκεπαστές κερκίδες και, πάνω απ’όλα, υποστήριξη στην ομάδα κερδίσει- χάσει. Τυγχάνοντας δε να φιλοξενώ γηπεδόμουτρο μπασίστα αθηναικού πανκ συγκροτήματος , οι συγκυρίες ήταν ευνοικότατες.
Καθώς πλησίαζε το μεσημέρι εκείνου του Σαββάτου , ιαχές σκαρφάλωναν λαθραία από το παράθυρο του δωματίου που κοιμόμασταν. Το προηγούμενο βράδυ ήταν μακρύ αλλά ποιος μπορεί να αντισταθεί μπροστά στην γλυκιά ηχώ που φτάνει στα αυτιά σου από το γήπεδο της περιοχής???? Κατόπιν συνοπτικής αποφάσεως , πεταχτήκαμε στο δρόμο και, με την τσίμπλα στο μάτι, σπεύσαμε στο Recreation Ground, τον τοπικό ποδοσφαιρικό ναό. Μαζί με το εισιτήριο που προμηθευτήκαμε από τον γκισέ, πήραμε στα χέρια μας και το πρόγραμμα του αγώνα. Ήταν αλήθεια …Θα γινόμασταν μάρτυρες ενός ντέρμπι των μικρών κατηγοριών στη ΝΑ Αγγλία : Όλντερσοτ – Φαρνπμπορο. Οι μεν στην 5η θέση , αλλά χωρίς ελπίδες ανόδου από την 5η κατηγορία…Οι δε πρώτοι και σίγουρα στην 4η κατηγορία της επόμενης χρονιάς. Τίποτα όμως , από όλα αυτά, δεν εμπόδισε τους οπαδούς να γεμίσουν ακόμα και τον κενό χώρο που βρίσκεται πίσω από τη μία εστία!
Το The Rec έχει χωρητικότητα περίπου 10.000 θεατών , 3 σκεπαστές κερκίδες με καμιά δεκαριά σειρές η κάθε μία, ενώ στην οροφή της μεσαίας των επισήμων είχαν κολλήσει ένα ολόκληρο πλυντήριο για διαφήμιση του τοπικού χορηγού τους. Το σχήμα του είναι φυσικά τετράγωνο, με μόνη απουσία αυτή οποιασδήποτε κερκίδας πίσω από το τέρμα στη μεριά του δρόμου, όπου βρίσκεται και η μοναδική είσοδος του γηπέδου.
Καθώς εισερχόμασταν στον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου κατευθυνθήκαμε αμέσως στον κενό χώρο πίσω από τα πρώτα γκολποστ και παρακολουθήσαμε τον αγώνα όρθιοι , όπως άλλωστε και όλοι οι άλλοι στις υπόλοιπες κερκίδες. Το Rec διατηρούσε ακόμα τότε ζωντανό το πνεύμα των terraces και στην εξέδρα είχε μόνο τα σίδερα που ακουμπάνε οι καθ΄ όλα όρθιοι θεατές, όχι καθίσματα. Τίποτα όμως δε θα μπορούσε να μας είχε προετοιμάσει για το υπερθέαμα που θα αντικρίζαμε ακριβώς απέναντι μας. Το πέταλο με την κερκίδα φιλοξενούσε ταυτόχρονα τους οπαδούς των Σοτς με εκείνους της Φάρνμπορο.
Το γήπεδο της ομάδας.
Αν νομίζετε ότι η Αγγλία δεν θα μπορούσε να έχει σκεπαστή διαβάστε αυτό…Η εξέδρα στο πέταλο του γηπέδου ήταν καλυμμένη με σύρμα από την οροφή μέχρι τη βάση της, ενώ τη χώριζε στη μέση ένας διάδρομος ο οποίος είχε επίσης στα πλάγια του σύρμα από πάνω μέχρι κάτω, σχηματίζοντας έτσι τα δύο ισομετρικά κλουβιά όπου φιλοξενούν τα αντίπαλα firms.
Οι φιλοξενούμενοι προηγήθηκαν στο 70’και μέχρι το τέλος του αγώνα όλα κυλούσαν δυσάρεστα με τους οπαδούς τους να χλευάζουν και να προκαλούν ασταμάτητα, ώσπου μια απευθείας εκτέλεση φάουλ στο 89’ έδωσε την ισοπαλία στην Όλντερσοτ και τους οπαδούς στο πέταλο να ξαμολιούνται μανιασμένα στα κάγκελα, όχι αυτά όμως που κοιτούσαν προς το γήπεδο αλλά αυτά που τους χώριζαν από εκείνους του Φάρνμπορο! Τα μπουκάλια έπεφταν βροχή και οι αντίπαλοι απάντησαν αμέσως κινούμενοι με εξίσου απειλητικές διαθέσεις. Τα άσπρα τζόκει των townies ένθεν και ένθεν στροβιλίζονταν σα σμήνος από πυγολαμπίδες που ζευγαρώνουν μέσα σε ένα πυκνό δάσος από ζακέτες adidas. Τα σύρματα τραντάζονταν με δύναμη και ο θόρυβος που δημιουργούσαν έφτανε στα 100 μέτρα της αντίπαλης εστίας , καθώς οι οπαδοί ανέβαιναν και χτυπιόντουσαν επάνω τους. Όλα αυτά κράτησαν όμως μέχρι ο συμπαθής κλάδος των coppers, ( ACAB σημαίνει all COPPERS are bastards, λόγω των μεγάλων γυαλιστερών χάλκινων κρανών που παραδοσιακά φορούσαν σε περασμένους αιώνες, copper = χαλκός), με τα κίτρινα φωσφοριζέ αντιανεμικά να σχηματίσει ένα διαχωριστικό τείχος στο διάδρομο ανάμεσα στους αντίπαλους πυρήνες.
Το απευθείας φάουλ δεν άφησε ούτε εμάς ασυγκίνητους βέβαια. Το έντονο και παρατεταμένο "γκοοοοοοοοοοοοοοοοοοολ" που βγήκε από τα στομάχια μας, έκανε όλους τους άλλους να γυρίσουν και σταματώντας τους πανηγυρισμούς να μας παρατηρούνε γεμάτοι απορία…
*Το κείμενο είναι αναδημοσίευση από το τεύχος 5 του περιοδικού Humba, και δεν έχει κανένα σκοπό να προβάλλει την βία στους αγωνιστικούς χώρους, απλά να παρουσιάσει μια πολύ ωραία και αληθινή ιστορία για τις μικρές κατηγορίες του Αγγλικού ποδοσφαίρου, μέσα από τη ματιά του Νίκου.
0 σχόλια