Ομάδα Mourinho και πάλι

Είναι για πολλούς ο κορυφαίος προπονητής του πλανήτη. Ο άνθρωπος που αγαπούν να μισούν. Εριστικός, αλαζόνας , γραφικός είναι μόνο μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που του έχουν δοθεί ανά καιρούς από δημοσιογράφους μέχρι απλούς φιλάθλους στην εξέδρα. Η ουσία μία, όλοι -μα όλοι- θέλουν να ασχολούνται μαζί του. Ότι ήταν ο τεράστιος Brian Clough πριν αρκετά χρόνια, ο Πορτογάλος έχει καταφέρει να το φτάσει-και για πολλούς να το ξεπεράσει. Φυσικά και αναφέρομαι στον Jose Mourinho.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Καραδήμας

Οι ιδιαίτερα ευρηματικοί Άγγλοι δημοσιογράφοι , όταν ο Mourinho ξεκίνησε τη δεύτερη θητεία του στους "μπλε" του Λονδίνου με αρκετά αγωνιστικά προβλήματα είναι η αλήθεια, δεν δίστασαν να παραφράσουν το "Special One" σε "Special Once" αφήνοντας πολλές αιχμές για τη "φόρμα" του σπουδαίου προπονητή. Ο Πορτογάλος - στην αρχή- φαίνονταν να συναντά πολλά προβλήματα στη δομή της ομάδας , παρουσιάζοντας ένα σύνολο που φάνταζε τόσο ξένο από αυτό που μας είχε συνηθίσει από την θητεία του στην Porto μέχρι τη Real Μαδρίτης πέρυσι. Αποτέλεσμα ήταν η Chelsea να μην παίζει καλό ποδόσφαιρο, να δέχεται πολλές ευκαιρίες και φυσικά να χάσει αρκετούς "εύκολους" βαθμούς. Βαθμούς που στην πρώτη θητεία του Πορτογάλου δεν είχαν χαθεί ούτε για αστείο.

Μισή σεζόν αργότερα η Chelsea δείχνει να έχει βρει το δρόμο της και πλέον μπορεί να χαρακτηριστεί ως "ομάδα Mourinho". Για να γίνει βέβαια αυτό δεν ήρθαν όλα εύκολα. Ο Πορτογάλος έπρεπε να αφήσει σιγά-σιγά εκτός πλάνων δύο εκ των ποιοτικότερων ποδοσφαιριστών του, επειδή δεν μπορούσαν να κατανοήσουν το στυλ παιχνιδιού που αυτός λατρεύει και να μεταδόσει αργά αλλά σταθερά το πλάνο του σε αυτούς που δεν τον ήξεραν. Άλλωστε από εκείνο το "έχω κατακτήσει τα πάντα-εσείς τίποτα" που είχε πει στους παίκτες των "μπλε" όταν ανέλαβε τα ηνία της Chelsea έχουν περάσει πολλά χρόνια. Πολλοί απ' τους νυν παίκτες του έχουν κατακτήσει κυριολεκτικά "τα πάντα". Ο Juan Mata (mvp της ομάδας τη σεζόν 2012-2013) και ο Kevin de Bruyne πουλήθηκαν σε Man United και Wolfsburg αντίστοιχα γεμίζοντας τα ταμεία με ρευστό και γλιτώνοντας τον Πορτογάλο από βέβαιη γκρίνια. Κι όμως αυτοί οι δύο ποδοσφαιριστές δεν μπορούσαν να αγωνιστούν σε "ομάδα Mourinho". Όπως δεν μπορούσε ο Zlatan στην Inter του Mourinho , όπως δεν μπορούσε ο Crespo στην Chelsea του Mourinho, όπως δεν μπορούσε ο τεράστιος Kaka στη Real του Πορτογάλου.

Οι ομάδες του Mourinho αγγίζουν πολλές φορές το όριο του αντιαθλητικού. Δεν νοείται ομάδα του που να μην "ματώνει" για το αποτέλεσμα, δεν νοείται ποδοσφαιριστής του που να μην "δαγκώνει" τον αντίπαλο. Όσο ποιοτικός και να είσαι αν δεν μαρκάρεις , αν δεν βάζεις πρώτα το συμφέρον του συνόλου, αν δεν είσαι έτοιμος να θυσιαστείς για την ομάδα απλά "δεν παίζεις". Όποιος και να είσαι. Ο Eto'o άλλαξε θέση στην Inter για τον Πορτογάλο, o Ολλανδός Wesley Sneijder στους Ιταλούς είχε μετατραπεί στον απόλυτο κεντρικό μέσο υπό τις οδηγίες του, οι παίκτες της Chelsea έπαιζαν γι' αυτόν γεμίζοντας με τίτλους τις τροπαιοθήκες τους και αν ο Ronaldo είχε βάλει λίγο πιο κάτω το τεράστιο "εγώ του" η Real ίσως είχε φτάσει στο πολυπόθητο 10ο Ευρωπαϊκό της πρωτάθλημα.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις αναμετρήσεις της Porto με τη Man United και τη Lazio. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις μάχες της δικής του Chelsea με τη Liverpool και τη Barcelona. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα παιχνίδια της Inter με τη Milan και τη Barca ή τις μάχες του με τους Καταλανούς ως προπονητής των Μαδριλένων. Πολλά σκληρά μαρκαρίσματα, αρκετές κάρτες (κίτρινες και κόκκινες) , πολύ παρασκήνιο και φυσικά αρκετές αντιαθλητικές μέθοδοι από τον ίδιο. Θυμηθείτε τα ιστορικά παιχνίδια με τη Lazio το 2003 για το Uefa και θα με καταλάβετε. Το ξύλο που δέχτηκε φέτος ο Suarez στο παιχνίδι του Stamford Bridge από τον Willian και τον Eto'o ή το ξύλο που είχε δεχθεί ο Messi από τον Adebayor στις κόντρες της Barcelona με τη Real είναι χαρακτηριστικά πρόσφατα παραδείγματα. Και όλοι αυτοί δεν είναι αμυντικοί παίχτες αλλά επιθετικοί. Γι' αυτό το λόγο πήραν πόδι και ο Mata με τον de Bruyne. Ας γνωρίζουν εκατοντάδες "κιλά μπάλα" και οι δυο.

To ρόστερ της Chelsea γεμίζει και πάλι με παίκτες συνόλου. Παίκτες έτοιμους να θυσιαστούν για τον προπονητή τους και το συμπαίκτη τους. Ποιοτικούς ποδοσφαιριστές που θα βάλουν το κεφάλι χαμηλότερα από τους χαμαληδες της ομάδας για το κοινό συμφέρον. Παίκτες δυνατούς και μπαρουτοκαπνισμένους. Όποιος δεν μπορεί απλά αποχωρεί. Γι' αυτό αποκτήθηκε ο Salah ως αντικαταστάτης του Mata. Γι' αυτό ο Essien δόθηκε στη Milan. Γι' αυτό ο David Luiz έγινε παγκίτης φέτος. Γι' αυτό ο Andre Schurrle έχει γίνει αγαπημένο παιδί του προπονητή. Κάπως έτσι η Chelsea έγινε και πάλι ομάδα Mourinho και όλοι - μα όλοι- έχουν αρχίσει και πάλι να φοβούνται τους Λονδρέζους. Η απάντηση στην ερώτηση "Ποιος μπορεί;" σε οτιδήποτε ποδοσφαιρικό  δεν είναι άλλη απ' το  "Η Chelsea μπορεί".