Fear and Loathing in La Liga
"Η Βαρκελώνη είναι καλή, η Μαδρίτη είναι κακή" αυτή είναι μια αρκετά κοινή άποψη ανάμεσα στους Άγγλους φίλους του ποδοσφαίρου. Όσο και αν εμβαθύνουμε στην ποδοσφαιρική φιλοσοφία ή στα οικονομικά deal με το Κατάρ και τη Βραζιλία, ο "φτωχός" και "ταπεινός" λαός των Καταλανών θα είναι πάντα "αδικημένος" απέναντι στους πρωτευουσιάνους. Τάδε έφη ο Sid Lowe. Ο γνωστός Άγγλος δημοσιογράφος που τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται μόνιμα στη Μαδρίτη.
Αν ανατρέξουμε στο αξεπέραστο βιβλίο του George Orwell "Πεθαίνοντας στην Καταλωνία" (πρόκειται για τα βιώματα του ίδιου του Orwell όταν πολέμησε στον Ισπανικό εμφύλιο) θα εντοπίσουμε πολλά από αυτά που ο συγγραφέας Sid Lowe προσπαθεί να μας εξηγήσει στο καινούριο του βιβλίο. Το "Fear and Loathing in La Liga : Barcelona vs Real Madrid" (τι σας θυμίζει ο τίτλος;) αποτελεί μια βαθύτερη προσέγγιση απ' ότι έχουν κάνει οι περισσότεροι ,μέχρι σήμερα, και εστιάζει στην πολιτική επιρροή και τα κοινωνικά στερεότυπα των δύο εχθρών στο "όμορφο παιχνίδι" που λέγεται ποδόσφαιρο. Βοήθεια ο Lowe έχει ζητήσει απ΄τον συγγραφέα Antonio Machado και τον Ισπανό ποδοσφαιριστή της Swansea, Michu. Φυσικά και είναι γνωστό το προ-πολεμικό γνωμικό με τις "δύο Ισπανίες". Από τη μία οι αριστεροί, από την άλλη οι δεξιοί. Ο Lowe πάντως φαίνεται να συμφωνεί με την άποψη των περισσότερων σύγχρονων παικτών που αποφεύγουν να δηλώσουν κάποια προτίμηση για τις πολιτικές πεποιθήσεις τους. Φυσικά και έχουν αλλάξει τα περισσότερα από τις εποχές του Φράνκο.
Το ισχυρότερο κεφάλαιο εξετάζει τις συγκρούσεις της περιόδου 1936-1939 και την επίδραση που είχαν και στο ποδόσφαιρο. Η Μαδρίτη δεν ήταν η βάση του Φράνκο και μάλιστα είχε πληγεί αρκετά από τις επιθέσεις των δυνάμεων του δικτάτορα (μετά το ΄39) με αποτέλεσμα η ομάδα της Real να σταματήσει να δίνει αγώνες λόγω των ζημιών που είχε υποστεί το γήπεδο της. Μάλιστα ο πρόεδρος της ομάδας Rafael Sanchez Guerra φυλακίστηκε όταν η πόλη έπεσε και υποτάχθηκε ολοκληρωτικά στις Φρανκικές δυνάμεις. Η Βαρκελώνη εκείνη την περίοδο δεν αντιμετώπισε ιδιαίτερα προβλήματα , μάλιστα συνέχισε να αγωνίζεται στο πρωτάθλημα Καταλωνίας αλλά και στην Μεσογειακή Λίγκα. Η Barca αρκετά αργότερα αναγκάστηκε να φύγει για τη Νότια Αμερική.
Τα πρώτα 15 χρόνια της δικτατορίας του Φράνκο η Barcelona μάλιστα ήταν πολύ πιο επιτυχημένη απ' τη Real κερδίζοντας 5 πρωταθλήματα. Η Real εκείνη την περίοδο δεν είχε κατακτήσει κανένα πρωτάθλημα (δεν το γνωρίζατε έτσι;). Σε εκείνα τα χρόνια η διοικητική αίθουσα της Barca ήταν γεμάτη από καλά συνδεδεμένους επιχειρηματίες-όπως συμβαίνει και τώρα. Στα χρόνια του Φράνκο τα επαγγελματικά ποδοσφαιρικά club ήταν αναγκασμένα να ακολουθήσουν την πολιτική ροή (όπως στην Αγγλία του Blair). O Καταλανικός εθνικισμός δεν είχε ξεκινήσει ακόμα στην μορφή που πήρε τα επόμενα χρόνια.
Ο Lowe παίρνει συνεντεύξεις από σπουδαίες μορφές των δύο συλλόγων όπως ο Di Stefano, o Cruyff, o Zidane, o Figo και ο Iniesta. Φέρνει στην επιφάνεια στοιχεία για το πως πέθανε το 1936 ο πρόεδρος των Καταλανών, Joser Sunyol και γιατί ο σπουδαίος Di Stefano πήγε στη Real και όχι στη Barcelona το μακρινό 1953. Αρκετά είχαν αλλάξει άλλωστε από το 1950 και μετά στην Ισπανία. Υπάρχουν επίσης αναφορές για τον , χωρίς επίγνωση, ρόλο της Barcelona στη δολοφονία του Leon Trotsky καθώς και γεγονότα που συνδέουν τη Real με τους Beatles των 60's και τον Pedro Almodovar στα 80's. Το βιβλίο επίσης καταπιάνεται (στην ίδια σελίδα παρακαλώ) με την Βάσκικη αυτονομιστική οργάνωση ETA και τον Michael Owen. Μάλλον έψησα αρκετούς να το ψάξουν και να το διαβάσουν.
To πιο αδύνατο σημείο είναι στο τέλος του βιβλίου καθώς στις μέρες μας έχουν μείνει ελάχιστα που δεν έχουν ειπωθεί για την κόντρα ενός πρώην μεταφραστή και ενός πρώην ball - boy. Ναι καλά καταλάβατε ούτε από δω λείπει η κόντρα του Mourinho με τον Guardiola. To σημαντικό είναι πως βλέπουμε πόσο στενά προχώρησαν αυτά τα δύο τεράστια club μέχρι τις μέρες μας, ουσιαστικά ως καθρέφτης ο ένας του άλλου (όπως γράφει ο Lowe) . Εκεί που θέλει να καταλήξει ο συγγραφέας είναι πως η Barcelona και η Real Madrid δεν αντιπροσωπεύουν και τόσο διαφορετικές πτυχές της Ισπανικής ιστορίας (με τόσο διαφορετικές - ανταγωνιστικές-πολιτικές απόψεις) Η Barcelona και η Real , καταλήγει, είναι οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Συμφωνείτε ή διαφωνείτε;
Το ισχυρότερο κεφάλαιο εξετάζει τις συγκρούσεις της περιόδου 1936-1939 και την επίδραση που είχαν και στο ποδόσφαιρο. Η Μαδρίτη δεν ήταν η βάση του Φράνκο και μάλιστα είχε πληγεί αρκετά από τις επιθέσεις των δυνάμεων του δικτάτορα (μετά το ΄39) με αποτέλεσμα η ομάδα της Real να σταματήσει να δίνει αγώνες λόγω των ζημιών που είχε υποστεί το γήπεδο της. Μάλιστα ο πρόεδρος της ομάδας Rafael Sanchez Guerra φυλακίστηκε όταν η πόλη έπεσε και υποτάχθηκε ολοκληρωτικά στις Φρανκικές δυνάμεις. Η Βαρκελώνη εκείνη την περίοδο δεν αντιμετώπισε ιδιαίτερα προβλήματα , μάλιστα συνέχισε να αγωνίζεται στο πρωτάθλημα Καταλωνίας αλλά και στην Μεσογειακή Λίγκα. Η Barca αρκετά αργότερα αναγκάστηκε να φύγει για τη Νότια Αμερική.
Τα πρώτα 15 χρόνια της δικτατορίας του Φράνκο η Barcelona μάλιστα ήταν πολύ πιο επιτυχημένη απ' τη Real κερδίζοντας 5 πρωταθλήματα. Η Real εκείνη την περίοδο δεν είχε κατακτήσει κανένα πρωτάθλημα (δεν το γνωρίζατε έτσι;). Σε εκείνα τα χρόνια η διοικητική αίθουσα της Barca ήταν γεμάτη από καλά συνδεδεμένους επιχειρηματίες-όπως συμβαίνει και τώρα. Στα χρόνια του Φράνκο τα επαγγελματικά ποδοσφαιρικά club ήταν αναγκασμένα να ακολουθήσουν την πολιτική ροή (όπως στην Αγγλία του Blair). O Καταλανικός εθνικισμός δεν είχε ξεκινήσει ακόμα στην μορφή που πήρε τα επόμενα χρόνια.
Ο Lowe παίρνει συνεντεύξεις από σπουδαίες μορφές των δύο συλλόγων όπως ο Di Stefano, o Cruyff, o Zidane, o Figo και ο Iniesta. Φέρνει στην επιφάνεια στοιχεία για το πως πέθανε το 1936 ο πρόεδρος των Καταλανών, Joser Sunyol και γιατί ο σπουδαίος Di Stefano πήγε στη Real και όχι στη Barcelona το μακρινό 1953. Αρκετά είχαν αλλάξει άλλωστε από το 1950 και μετά στην Ισπανία. Υπάρχουν επίσης αναφορές για τον , χωρίς επίγνωση, ρόλο της Barcelona στη δολοφονία του Leon Trotsky καθώς και γεγονότα που συνδέουν τη Real με τους Beatles των 60's και τον Pedro Almodovar στα 80's. Το βιβλίο επίσης καταπιάνεται (στην ίδια σελίδα παρακαλώ) με την Βάσκικη αυτονομιστική οργάνωση ETA και τον Michael Owen. Μάλλον έψησα αρκετούς να το ψάξουν και να το διαβάσουν.
To πιο αδύνατο σημείο είναι στο τέλος του βιβλίου καθώς στις μέρες μας έχουν μείνει ελάχιστα που δεν έχουν ειπωθεί για την κόντρα ενός πρώην μεταφραστή και ενός πρώην ball - boy. Ναι καλά καταλάβατε ούτε από δω λείπει η κόντρα του Mourinho με τον Guardiola. To σημαντικό είναι πως βλέπουμε πόσο στενά προχώρησαν αυτά τα δύο τεράστια club μέχρι τις μέρες μας, ουσιαστικά ως καθρέφτης ο ένας του άλλου (όπως γράφει ο Lowe) . Εκεί που θέλει να καταλήξει ο συγγραφέας είναι πως η Barcelona και η Real Madrid δεν αντιπροσωπεύουν και τόσο διαφορετικές πτυχές της Ισπανικής ιστορίας (με τόσο διαφορετικές - ανταγωνιστικές-πολιτικές απόψεις) Η Barcelona και η Real , καταλήγει, είναι οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Συμφωνείτε ή διαφωνείτε;
0 σχόλια