Αν δεν παίξεις δεν νικάς...

      Μία  πραγματικά  συμφέρουσα  συνήθεια  του  να  παίρνει  νίκες  και  θετικά  αποτελέσματα  χωρίς  να  αποδίδει  καλό  ποδόσφαιρο  είχε  αποκτήσει  η  Leeds  τον  τελευταίο  καιρό. Εδώ  και  περίπου  δύο  μήνες  οι  Whites  φλέρταραν  με  τις  6  πρώτες  προνομιούχες  θέσεις  της  βαθμολογίας  έχοντας βρει  (σχεδόν) σε  κάθε  παιχνίδι  το...κοκαλάκι  της  νυχτερίδας. Πότε  με  αυτογκόλ  των  αντιπάλων, πότε  με  παίχτη  παραπάνω (5  κερδισμένες  κόκκινες  κάρτες  στα  6  τελευταία  παιχνίδια!) η  ομάδα  μας  έβρισκε  πάντα  τον  τρόπο  να  τη...σκαπουλάρει. 

      Η  πραγματικότητα  ωστόσο  αποκαλύφθηκε  στην  αληθινή  της  διάσταση  στο  σημερινό  παιχνίδι  με  την  Brighton  στο  Elland  Road. Η  εντός  έδρας  συντριβή  με  1-4  πριν  από  δύο  εβδομάδες  από  την  Birmingham  θεωρήθηκε  κακή  παρένθεση. Ο  προπονητής  Simon  Grayson  πλήρωσε  το...μάρμαρο, ο  νεαρός  αμυντικός  Adam  Smith  αποκτήθηκε  ως  δανεικός  από  την  Tottenham  για  να  καλυφθούν  οι  τρύπες  της  άμυνας  που  φέτος  θυμίζει  περισσότερο...ολλανδικό  τυρί  παρά  άμυνα  ομάδας  και  όλα  τα  προβλήματα  ως  δια  μαγείας  θεωρήθηκε  ότι  λύθηκαν. Η  εκτός  έδρας  νίκη  με  0-3  που  ακολούθησε  στην  έδρα  της, σχεδόν  ήδη, υποβιβασμένης  Bristol  City  όπου  η  Leeds  πέτυχε  τα  2  τελευταία  γκολ  έναντι  9  αντιπάλων, εννοήθηκε  ως  το  επισφράγισμα  της  λύσης  όλων  των  προβλημάτων  και  η  απαρχή  μιας  νέας  πορείας  προς  την  πολυπόθητη  άνοδο. Ο  υπηρεσιακός  προπονητής  Neil  Redfearn  πήρε  ψήφο  εμπιστοσύνης  από  τον  πρόεδρο  Ken  Bates  και  όλα  καλά  κι  όλα  ωραία.

      Ωστόσο, η  πραγματικότητα  είναι  πολλές  φορές  τόσο  σκληρή  και  στυγνή  που  όσο  κι  αν  προσπαθήσεις  να  την  αγνοήσεις  αυτή  επανέρχεται  στο  προσκήνιο  με  τέτοια  ορμή  που  σχεδόν  διαλύει  τα  πάντα. Σήμερα  το  απόγευμα  στο  Elland  Road  η  πραγματικότητα  αποκαλύφθηκε  σε  όλο  της  το  μεγαλείο. Η  περίοδος  χάριτος  που  η  θεά  τύχη  απλόχερα  έδινε  στη  Leeds  το  τελευταίο  διάστημα  πήρε  τέλος. Η  ήττα  με  1-2  από  την  Brighton  σε  συνδυασμό  με  την  επιεικώς  απαράδεκτη  έλλειψη  μαχητικότητας  και  θέλησης  για  νίκη  εκ  μέρους  των  παιχτών  δείχνει  ξεκάθαρα  το  μέγεθος  της  άσχημης  αγωνιστικής  αλλά  και  ψυχολογικής  κατάστασης  στην  οποία  βρίσκονται  πια  οι  παίχτες  της  ομάδας  μας.

      Η  απουσία  ενός  ηγέτη  στο  γήπεδο  είναι  τόσο  εμφανής  όσο  ποτέ  άλλοτε. Κάποτε  υπήρχε  ο    Healy, υπήρχε  ο  Beckford, υπήρχε  ο  Howson. Παίχτες  που  οπωσδήποτε  έπαιρναν  στα  πόδια  τους  τη  μπάλα  όταν  αυτή...έκαιγε  και  καθοδηγούσαν  και  τους  υπόλοιπους. Με  την  πώληση  του  Howson  στη  Norwich  το  Γενάρη  η  Leeds  έχασε  την  τελευταία  ελπίδα  μαχητικότητας  και  προσήλωσης  σε  αυτό  που  η  έννοια  Leeds  ορίζει: στο  πάθος  και  τη  διάθεση  για  νίκη  με  νύχια  και  με  δόντια  μέχρι  το  90'. Υπήρχε  κάποτε  η  εποχή  που  η  Leeds  έχανε  και  ο  κόσμος  χειροκροτούσε. Τώρα  ακόμα  και  όταν  η  ομάδα  νικάει  ο  κόσμος  δεν  νιώθει  γεμάτος.

      Ο  Robert  Snodgrass  μία  είναι  και  μία  δεν  είναι. Πάσχει  από  απίστευτη  αστάθεια  τόσο  στο  χαρακτήρα  του  όσο  και  στην  απόδοσή  του. Από  τους  καλύτερους  μεν  τη  φετινή  σεζόν  αλλά  εξαιρετικά  ασταθής. Δεν  δείχνει  να  είναι  αυτός  που  θα  του  έχεις  εμπιστοσύνη  ότι  την  κρίσιμη  στιγμή  θα  πάρει  την  ομάδα  πάνω  του. Στα  δύσκολα  χάνεται. Ο  Luciano  Becchio  είναι  κάτι  παρόμοιο. Μαχητικός  μεν  αλλά  όποτε...θυμηθεί. Η  κερκίδα  τον  αγαπάει, ο  ίδιος  προσπαθεί  να  το  ανταποδώσει  αλλά  υπάρχουν  παιχνίδια  που  πραγματικά  είναι  σαν  να  μην  υπάρχει  στο  γήπεδο. Adam  Clayton  και  Ross  McCormack  έχουν  πάντα  διάθεση  αλλά  υπολείπονται  αρκετά  από  το  να  αποκτήσουν  το  προφίλ  του  ηγέτη. Δεν  βάζουν  τα  πόδια  τους  στη  φωτιά.

      Το  σημερινό  παιχνίδι  με  την  Brighton  στο  Elland  Road  έληξε  με  σκορ  1-2  για  τους  φιλοξενούμενους  οι  οποίοι, αν  μη  τι  άλλο, πήραν  μια  σχεδόν  ξεκούραστη  νίκη. Δεν  ένιωσαν  σχεδόν  καθόλου  πίεση  εκτός  ίσως  από  μία  προσπάθεια  του  Becchio  νωρίς  και  μία ή  δύο  περιπτώσεις  στο  δεύτερο  ημίχρονο  και  εν  τέλει  κατάφεραν  να  πάρουν  τους  3  βαθμούς  χάρις  σε  γκολ  που  πέτυχε  ο  συνήθης  ύποπτος  Craig  Mackail  Smith  στο  77΄ και  ο  Alan  Navarro  στο  92'. Ενδιάμεσα  είχε  ισοφαρίσει  ο  Becchio  (79') με  ένα  τυπικό  γκολ  του  Αργεντίνου  με  κεφαλιά  μετά  από  εκτέλεση  κόρνερ  του  Robert  Snodgrass. 

      Ωστόσο, το  μεγάλο  συμπέρασμα  από  το  σημερινό  αγώνα  και  αυτό  που  φάνηκε  κυρίως  είναι  η  έλλειψη  μαχητικότητας  των  παιχτών  καθώς  και  η  έλλειψη  σοβαρής  καθοδήγησης  από  τον  πάγκο. Ο  Neil  Redfearn  μπορεί  να  είναι  καλός  βοηθός  προπονητή  αλλά  οπωσδήποτε  δεν  έχει  εμπειρία  στη  θέση  του  βασικού  προπονητή  ενός  μεγάλου  συλλόγου  που  σκοπεύει  στην επιστροφή  του  στην  Premiership. Εκτός  αυτών, είναι  εμφανής  η  ένδεια  έμψυχου  υλικού. Ο  πάγκος  της  ομάδας  αυτή  τη  στιγμή  δεν  έχει  καθόλου  βάθος, οι  αλλαγές  που  μπορεί  να  κάνει ο  προπονητής  είναι  τρομερά  περιορισμένες  και  εν  τέλει  δεν  υπάρχει  σε  καμία  περίπτωση  ο  παίχτης  εκείνος  που  θα  έρθει  από  τον  πάγκο  και  θα  αλλάξει  το  ματς. 

      Η  συνέχεια  αναμένεται  με  εξαιρετικό  ενδιαφέρον  κυρίως  στο  θέμα  του  προπονητή  αν  και  πληθαίνουν  οι  φωνές  που  λένε  ότι  ο  Ken  Bates  δεν  είναι  διατεθειμένος  να  φέρει  στο  Elland  Road  προπονητή  εγνωσμένης  αξίας  χρυσοπληρώνοντάς  τον (τις  προηγούμενες  μέρες  απορρίφθηκαν  ονόματα  όπως  του  Sven  Goran  Erikson  και  του  Neil  Warnock). H  κατάσταση  πια  όμως  φτάνει  σε  οριακό  σημείο  και  θα  πρέπει  να  αλλάξει  συντομότατα....

Βασίλης  Οικονόμου