5/12/2000 Τα πρώτα σκιρτήματα

Οι έρωτες πάντοτε έχουν ένα πρώτο ξαφνικό χτυποκάρδι. Έχουν ένα πρώτο σκίρτημα που σε κάνει να αισθάνεσαι κάπως διαφορετικά απ’ ότι αισθανόσουν μέχρι εκείνη τη στιγμή, που σε κάνει να νιώθεις ότι βρίσκεσαι κάπου αλλού από εκεί που βρίσκεσαι στην πραγματικότητα, που σε κάνει να βλέπεις άλλα πράγματα από αυτά που βλέπεις στ’ αλήθεια. Ο πρώτος έρωτας, ακόμα κι αν ξέρεις ότι το πιο πιθανό είναι να κρατήσει ελάχιστα, είναι ιδιαίτερα δυνατός. Και συνήθως τον θυμάσαι για πάντα, σου σημαδεύει κατά κάποιον τρόπο την ίδια σου την ύπαρξη.

Κάπως έτσι μπορώ να περιγράψω τη δική μου σχέση με τη Leeds United, έτσι όπως αυτή φαινόταν να ξεκινάει τότε, στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Και ήταν τότε που, μαθητής στην Πρώτη Λυκείου, ανακάλυψα για πρώτη φορά στη ζωή μου την πραγματική διάσταση του όρου οπαδός και τις πραγματικές θυσίες που θα πρέπει να κάνει ένας οπαδός προκειμένου να νιώθει ήρεμος μέσα του ότι τουλάχιστον το δικό του χρέος απέναντι στην ομάδα του το έχει εκπληρώσει και μάλιστα με το παραπάνω. Άλλωστε, στη δική μου περίπτωση όσο και στην περίπτωση των χιλιάδων άλλων πραγματικά πιστών οπαδών της Leeds, αυτό δείχνει να ισχύει απόλυτα. Οι οπαδοί της Leeds ανήκουν σε εκείνη την κατηγορία οπαδών που εξακολουθούν πεισματικά να αγαπούν την ομάδα και να την ακολουθούν σε κάθε πιθανό κι απίθανο γήπεδο της Αγγλίας έστω κι αν ξέρουν πως στο τέλος της σεζόν το μοναδικό πράγμα για το οποίο θα μπορούν να καυχώνται είναι το ότι η ομάδα σώθηκε από τον υποβιβασμό ή (αυτό, κυρίως στα μέσα της δεκαετίας) κατόρθωσε από την 3η κατηγορία να ανεβεί στη 2η. Και, βεβαίως, είναι από τους λίγους εκείνους οπαδούς που εξακολουθούν να πάσχουν από ένα είδος προγονοπληξίας και να μένουν φανατικά προσκολλημένοι στα κατορθώματα της μεγάλης ομάδας του 1965 – 1975 αντί να ασχολούνται με το κυρίως θέμα που είναι κάθε φορά το παρόν του συλλόγου. Σε αυτό πάντως μοιάζουν με τους οπαδούς της Liverpool αλλά νομίζω ότι, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης μεταξύ των δύο συλλόγων. Εμείς μπορεί να πήραμε το πρωτάθλημα το 1992 ενώ αυτοί μόλις το 1990 αλλά από τότε μέχρι τώρα οι πορείες των δύο ομάδων ούτε κατά διάνοια δεν μπορούν να συγκριθούν. Το απωθημένο των οπαδών της Liverpool είναι να πάρουν επιτέλους ξανά το πρωτάθλημα. Το δικό μας απωθημένο είναι να βρεθούμε και πάλι στην Premier League.

Το πρώτο, λοιπόν, σκίρτημα και στην ουσία η πρώτη μου φευγαλέα απόχρωση ερωτισμού με τη Leeds έγινε εκείνο το κρύο βράδυ του Δεκέμβρη του 2000. Στην πραγματικότητα έγινα οπαδός της Leeds αποκλειστικά και μόνο από ξεκάθαρη τύχη. Θα μπορούσα κάλλιστα σήμερα να δήλωνα ένας φανατικός οπαδός της Manchester United ή της Bayern Munich ή της Milan ή τόσων ακόμα μεγάλων κλαμπ. Ήταν μια περίοδος της ζωής μου κατά την οποία δήλωνα απλά ένας συνηθισμένος οπαδός του Ολυμπιακού χωρίς πάντως σε καμία περίπτωση να είμαι απόλυτα πεπεισμένος μέσα μου για τα ερυθρόλευκα αυτά αισθήματα που εξέφραζα στους γύρω μου. Ναι μεν έβλεπα τους αγώνες του Ολυμπιακού στην τηλεόραση (όποτε ευκαιρούσα), ναι μεν αγαπούσα πολύ τον Αλέκο Αλεξανδρή και, κυρίως, τον Τζιοβάνι Σίλβα αλλά επί της ουσίας δεν μπορούσα ακόμα ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό να πείσω ότι είμαι ξετρελαμένος με την ομάδα μου και ότι τη σκεφτόμουν 24 ώρες το 24ωρο αγωνιώντας για το ποια θα είναι η επόμενη μεταγραφή ή για το ποιος παίχτης θα αποτελέσει παρελθόν από το σύλλογο. Βλέποντας τώρα, μετά από χρόνια, την κατάσταση που βίωνα τότε σχετικά με το ποδόσφαιρο θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου ως έναν άνθρωπο που έψαχνε ομάδα για να γίνει οπαδός της. Η οπαδική μου σχέση με τον Ολυμπιακό ήταν απλώς μια σχέση που υπήρχε για να υπάρχει, δήλωνα Ολυμπιακός απλώς και μόνο επειδή δεν είχα τι άλλο να δηλώσω.

Αν και τα χρόνια έχουν περάσει και οπωσδήποτε η μνήμη επιχειρεί ώρες – ώρες να με εξαπατήσει, νομίζω ότι εκείνο το βράδυ του Δεκεμβρίου το MEGA επρόκειτο να μεταδώσει απευθείας από το παλιό γήπεδο της Arsenal στο Λονδίνο, το Highbury, τον αγώνα των κανονιέρηδων με τη Bayern Munich για το Champions League. Αν και ομολογώ ότι η σχέση μου με το ποδόσφαιρο και, κυρίως, το ξένο ποδόσφαιρο εκείνη την περίοδο δεν ήταν αυτή που εξελίχθηκε τα επόμενα χρόνια σε ένα είδος φρενίτιδας, εντούτοις μη έχοντας τι άλλο να κάνω εκείνο το βράδυ βρέθηκα στο δωμάτιο των γονιών μου και συντόνισα τη μικρή ασπρόμαυρη τηλεόραση στο MEGA για να δω το παιχνίδι. Νομίζω ότι πραγματικά εκείνο το βράδυ θα μπορούσα να καταλήξω οπαδός είτε των Λονδρέζων είτε των Βαυαρών. Ήταν μια πραγματική ευκαιρία που χάθηκε προκειμένου σήμερα να μπορώ να πανηγυρίζω σχεδόν κάθε Σάββατο και σχεδόν κάθε Μάιο. Μάλιστα, εάν εκείνη τη νύχτα κάποια από τις δύο ομάδες κέρδιζε την καρδιά μου, θα ήμουν σήμερα ένας πραγματικά ευτυχισμένος οπαδός καθώς οι δύο σύλλογοι τα μετέπειτα χρόνια κατακτούσαν επί σειρά ετών το πρωτάθλημα στη χώρα τους και τα πήγαιναν σχεδόν πάντα καλά στην Ευρώπη. Ωστόσο τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ακριβώς έτσι. Ο αγώνας στο Highbury άργησε να ξεκινήσει επειδή κάποιος έστησε μια εξωφρενική φάρσα και ειδοποίησε ότι στο γήπεδο έχει τοποθετηθεί βόμβα! Οι υπεύθυνοι του MEGA, τότε, ειδοποίησαν τους τηλεθεατές ότι λόγω αυτής της κατάστασης το κανάλι θα μεταδώσει ζωντανά το παιχνίδι στο Olimpico της Ρώμης μεταξύ της Lazio και της Leeds. Παρακολουθούσα την κατάσταση εξ’ ολοκλήρου αδιάφορος και δίχως να νοιάζομαι καθόλου για το ποιον αγώνα εντέλει θα δω. 

Αυτό που με ενδιέφερε ήταν να γεμίσω ένα δίωρο στο οποίο δεν είχα κάτι άλλο να κάνω και απλώς να παρακολουθήσω έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Το παιχνίδι στο Olimpico ήταν τόσο κακό που, αν θυμάμαι καλά, πρέπει είτε να έκλεισα απηυδισμένος την τηλεόραση πριν τελειώσει το πρώτο ημίχρονο είτε να αναζήτησα ένα πιο ενδιαφέρον θέαμα σε άλλα κανάλια. Επέστρεψα στο MEGA, σχεδόν όλως τυχαίως, λίγα λεπτά πριν ολοκληρωθεί ο αγώνας. Το πλάνο έδειχνε έναν ξανθομάλλη παίχτη της Leeds που αργότερα έμαθα ότι λεγόταν Alan Smith, αλλά αυτό που μου προξένησε το ενδιαφέρον ήταν η καρτέλα του σκορ που είχε βγει στην κάτω πλευρά της οθόνης: Lazio-Leeds 0-1 και ο σκόρερ: Smith 80΄.

Δεν ξέρω γιατί ένιωσα έτσι εκείνη την ώρα αλλά ανεξήγητα θέλησα σχεδόν να πανηγυρίσω για το σκορ. Ένιωσα σχεδόν μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα μια ευχάριστη διάθεση και μια τάση οπαδισμού για μια ομάδα που την ύπαρξή της αγνοούσα ολοκληρωτικά και που δεν την είχα ακούσει ποτέ πιο πριν. Όταν τελείωσε ο αγώνας αισθανόμουν ακριβώς έτσι όπως θα αισθανόμουν έναν χρόνο αργότερα όταν θα βίωνα έναν πραγματικό έρωτα με μια κοπέλα που στην πραγματικότητα και επί της ουσίας ήταν και ο πρώτος μου έρωτας…

Βασίλης Οικονόμου