Ήταν κάποτε μια ομάδα

 
Το τουρνουά τένις του Wimbledon θεωρείται (και όχι άδικα) ένα από αυτά που κάθε σπουδαίος αθλητής του συγκεκριμένου σπορ θα πρέπει να έχει κατακτήσει έστω και μια φορά στην καριέρα του. Έχοντας κλείσει 134 χρόνια - ξεκίνησε το 1877 - είναι το γηραιότερο τουρνουά τένις στον κόσμο και φυσικά το μεγάλο αθλητικό γεγονός της περιοχής. Αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Μέχρι το 2004 ο κόσμος του Wimbledon είχε και έναν άλλο λόγο να υπερηφανεύεται για τα αθλητικά δρώμενα της περιοχής του. 'Oπως και να μπορεί να ξεσπάσει σε μια κερκίδα. Στο τένις όλοι ξέρουμε πως επικρατεί απόλυτη ησυχία την ώρα του αγώνα με μερικές εξαιρέσεις βέβαια, όπως στην Ολυμπιάδα του 2004 στην Αθήνα. Αυτή ήταν η Wimbledon FC. Μια ομάδα που ξεκίνησε από πολύ χαμηλά. Συνέχισε εκεί για πολλά χρόνια. Βίωσε το ποδοσφαιρικό θαύμα και κατάφερε τελικά να φτάσει στην διάλυση το καλοκαίρι του 2004.

Η ομάδα ιδρύθηκε το 1889 και πήρε το όνομα της από το Old Central School του Wimbledon. Οι πρώτοι παίκτες του ποδοσφαιρικού αυτού κλαμπ ήταν φίλοι και παλιοί συμμαθητές του συγκεκριμένου σχολείου. Η ομάδα πέρασε σχεδόν όλα τα χρόνια της στις ερασιτεχνικές κατηγορίες της Αγγλίας κατακτώντας και ένα Κύπελλο Ερασιτεχνών το 1963 κερδίζοντας τη Sutton United με 4-2. Άξιο αναφοράς είναι πως στον συγκεκριμένο τελικό και τα 4 τέρματα για την ομάδα της Wimbledon τα είχε σκοράρει ο Eddie Reynolds. Και τα τέσσερα με κεφαλιές. Ο big Eddie είναι ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της ομάδας και μάλιστα στην Southern League είχε σκοράρει 57 τέρματα το μακρινό 1965. Συνολικά έχει σκοράρει 340 τέρματα σε 329 παιχνίδια. Μιλάμε για το μεγαλύτερο φονιά της ομάδας.

O Eddie Reynolds εν δράση
Από τα μέσα των 70’s η ομάδα άρχισε να παίρνει κάπως τα πάνω της κάνοντας και κάποια μικρά ρεκόρ. Ρεκόρ που οι φίλοι της ομάδας έχουν ακόμα να διηγούνται πίνοντας τις μπύρες τους στις pub της περιοχής. Ένα από αυτά έγινε το 1975 όταν η Wimbledon έγινε η πρώτη ομάδα από ερασιτεχνική κατηγορία που κέρδισε ομάδα από την πρώτη κατηγορία σε εκείνο τον αιώνα. Για την ιστορία η Wimbledon είχε επικρατήσει της Burnley με 1-0 στο Turf Moor. Μάλιστα την ίδια χρονιά η σκληροτράχηλη ομάδα είχε αποσπάσει ένα "χρυσό" 0-0 στο Elland Road - για το Κύπελλο και πάλι- απ' την τεράστια Leeds United. Μάλιστα ο τερματοφύλακας των "Dons" Dickie Guy είχε πιάσει πέναλτι του Peter Lorimer. 13 χρόνια αργότερα ακόμα ένας τερματοφύλακας θα χάριζε στην crazy gang τη σπουδαιότερη στιγμή της ιστορίας τους. Ο Dave Beasant είχε πιάσει πέναλτι του Aldridge στον τελικό του '88 - με το σκορ στο 1-0 για την ομάδα του - γράφοντας ιστορία για την ομάδα  αλλά και τον εαυτό του. Ο captain των Dons είχε γίνει ο πρώτος τερματοφύλακας που έπιανε πέναλτι σε τελικό κυπέλλου Αγγλίας.
Το πέναλτι που έπιασε ο Beasant
Τη σαιζόν 1984/85 η Wimbledon με προπονητή τον παλιό παίκτη της ομάδας Dave Bassett ανεβαίνει για πρώτη φορά στην 2η κατηγορία και την αμέσως επόμενη - κερδίζοντας την τελευταία αγωνιστική τη Huddersfield Town - παίρνει πανάξια για πρώτη φορά το εισιτήριο για την πρώτη κατηγορία. Στην πρώτη κατηγορία η ομάδα θα μείνει μέχρι και το 2000 και θα καταφέρει να κάνει και ένα "κανονικό" θαύμα κατακτώντας το ιστορικότερο τρόπαιο στο νησί (και στον κόσμο). Φυσικά μιλάω για το Κύπελλο Αγγλίας του 1988, όταν η άσημη ομάδα θα έπαιρνε τη νίκη στο Wembley μπροστά σε 98.000 θεατές από την τεράστια Liverpool του Kenny Dalglish στον πάγκο και των Hansen και Barnes στο χορτάρι. Εκείνη η νίκη θεωρείται ως η μεγαλύτερη έκπληξη που έχει γίνει ποτέ σε τελικό του σπουδαίου αυτού θεσμού.

Ο John Fashanu
Η Wimbledon έχοντας αποκλείσει τις WBA, Mansfield Town, Newcastle, Watford και τη Luton Town βρέθηκε στον μεγάλο τελικό του Wembley. Εκεί ο αντίπαλος ήταν η σπουδαιότερη ομάδα των 80's σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η Liverpool. To φαβορί ήταν βέβαια η ομάδα του Merseyside αλλά η "Crazy Gang" του Bobby Gould με δίδυμο στην άμυνα τους Eric Young (γνωστό και ως νίντζα) και Andy Thorn και έχοντας σε ρόλο "σκούπας" μπροστά τους τον "ψυχάκια" Vinnie Jones δεν άφησε την κούπα να πάει στο Anfield. Εκείνη η ομάδα παίζοντας ένα σκληρό και αντιαθλητικό παιχνίδι δεν άφησε και πολλά περιθώρια στη Liverpool που με το τέρμα του Lawrie Sanchez γνώρισε την ήττα με 1-0. Αυτή η νίκη θεωρείται από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιρικούς άθλους .Μεγάλα αστέρια εκείνης της Wimbledon ήταν ο Dennis Wise και ο ημίτρελος John Fashanu. O πρώτος  θύμιζε στους φίλους της ομάδας πως η μπάλα δεν είναι μόνο τάκλιν, κεφαλιές, διαμαρτυρίες, αγκωνιές και κάρτες αλλά και περίτεχνες ενέργειες. Δεν είναι τυχαίο πως έφτασε και στην Εθνική Αγγλίας παίρνοντας μέρος και στο Euro του 2000 στα 34 του χρόνια.

Η τρελή ομάδα αγκαλιά με το Κύπελλο
Η ομάδα συνέχισε στη μεγάλη κατηγορία μέχρι και το 2000. Όλοι φυσικά ήξεραν πως είχε φτάσει στο ταβάνι της εκείνο το απόγευμα του Μαΐου του '88. Η καλύτερη θέση που πήρε στην Premier League ήταν η 6η τη σαιζόν 1993/1994. Σημαντικό παράγοντα σε εκείνη την τρομερή χρόνια είχαν παίξει και τα 17 τέρματα του γυρολόγου επιθετικού Dean Holdsworth. Έτσι φτάνουμε στο καλοκαίρι του 2000 που βρίσκει την ομάδα να έχει τερματίσει 18η στην Αγγλία και φυσικά να αποχαιρετά τη μεγάλη κατηγόρια. Η Wimbledon συνέχισε για τέσσερις σαιζόν στη δεύτερη κατηγορία και το καλοκαίρι του 2004 έφτασε στην διάλυση βυθίζοντας στη θλίψη τους οπαδούς της.

Στις 21 Ιουνίου του 2004 ο σύλλογος θα ξεκινήσει μια νέα προσπάθεια με το όνομα Milton Keynes Dons που είναι η συνέχεια της Wimbledon. Mάλιστα η διοίκηση της ομάδας έδωσε τα τρόπαια της Wimbledon στο London Borough of Merton σαν δείγμα σεβασμού προς τους οπαδούς των "Dons". H νέα αυτή ομάδα στις μέρες μας αγωνίζεται στη League One. H Wimbledon κατέχει ένα ρεκόρ που λογικά δεν πρόκειται να ισοφαρίσει καμία άλλη ομάδα στο μέλλον. Είναι η μοναδική ομάδα που έχει κερδίσει Κύπελλο Ερασιτεχνών αλλά και Κύπελλο Αγγλίας. Το Μάη του 2002 φίλοι της Wimbledon δημιουργήσαν μια νέα ομάδα την A.F.C Wimbledon και ξεκίνησαν απ' την τελευταία κατηγορία ανεβαίνοντας σιγά-σιγά τα σκαλοπάτια των Αγγλικών κατηγοριών. Ομάδες όπως η Wimbledon αλλά και η ιστορία της crazy gang αξίζουν το σεβασμό όσων αγαπούν το αληθινό ποδόσφαιρο. Το ρομαντικό ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο μιας άλλης εποχής. Με τα καλά και τα κακά του. Αυτή είναι όμως και η μαγεία του.




Κωνσταντίνος Καραδήμας

0 σχόλια