Σπίτι είναι εκεί που ανήκει η καρδιά...

Παρασκευή 10 Μαΐου του 2002. Κάθομαι στο πίσω μέρος ενός ταξί μαζί με τους παππούδες και το θείο μου,κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο με τα μάτια να χαζεύουν το τοπίο. Νομίζω είναι σωστό να πούμε ότι ο δρόμος Walton Breck  δεν είναι κάποιο τουριστικό αξιοθέατο, αλλά για ένα 10 χρονών αγόρι με ένα Liverbird μόνιμα επάνω στο στήθος του,δεν υπήρχε καλύτερο μέρος εκείνο τον καιρό.

Είχα τα μάτια μου ανοιχτά και περίμενα να δω με ανυπομονησία να φανεί το σήμα της Liverpool  στον ορίζοντα και τους ανθρώπους στις ουρές να περιμένουν για να μπουν σε αυτό το ιερό μέρος.Ξαφνικά το σήμα φάνηκε και εγώ ένιωσα ένα ρίγος στη σπονδυλική στήλη.Επιτέλους ήμουν εκεί.

Ο οδηγός ταξί μου είπε να κοιτάξω έξω από το αριστερό παράθυρο. Έτσι, σύμφωνα με τις οδηγίες, ευλαβικά κοίταξα έξω απ' το παράθυρο. Ακριβώς όπως είχε πει είδα την πινακίδα. Εκεί ήταν σε όλο τoυ το μεγαλείο,το πίσω μέρος του Kop. Αυτή επρόκειτο να είναι η πρώτη μου φορά στο Anfield, και εγώ μόλις και μετά βίας μπορούσα να διατηρήσω την ψυχραιμία μου.

 Το Anfield είναι πραγματικά το σπίτι για όλους τους οπαδούς της Liverpool, αν είσαι Scousers ή από αλλού.Εκεί έχουν εορταστεί οι μεγάλες στιγμές του club,εκεί επίσης έχουμε γνωρίσει και μεγάλες ήττες.Όλα αυτά βέβαια είναι μέσα στο παιχνίδι.
Όλοι οι "κόκκινοι" μπορούν να ταυτιστούν με αυτό το μικρό γήπεδο.Δεν έχει σημασία αν είσαι σε αυτούς που φωνάζουν από την κερκίδα κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο ή είσαι σε αυτούς που βλέπουν παιχνίδι από τη μεγάλη τους οθόνη αραχτοί σπίτι ή σε μια pub.Όλοι μαζί, έχουμε μοιραστεί τις ίδιες χρυσές στιγμές στο Anfield,μαζί έχουμε πανηγυρίσει τα πάντα.

 Το Anfield είναι το μέρος που είδαμε τον Steven Gerrard και  τον Kenny Dalglish  να βασιλεύουν,τον Steve McManaman και τον John Barnes να λάμπουν στον ασβέστη, και τον Robbie Fowler με τον  Ian Rush να ματώνουν τα δίχτυα Το Anfield  είναι το μέρος που στείλαμε την Ίντερ πίσω στην Ιταλία,ταπεινωμένη, το 1965, εκεί όπου γιορτάσαμε κατά της Saint Ettien το 1977,  εκεί που η μπάλα πέρασε τη γραμμή στο άγγιγμα του Luis Garcia  το 2005 κόντρα στην Chelsea.  To Anfield είναι εκεί όπου απεικονίζονται στον κόσμο οι  επιθυμίες μας για δικαιοσύνη κατά της Arsenal το 2007 και το μέρος που γιορτάσαμε την ενδεχόμενη αποκάλυψη της αλήθειας σχετικά με το Hillsborough κόντρα στη Manchester United,νωρίτερα αυτό το χρόνο.

Για να το θέσουμε απλά,το Anfield είναι το μέρος που όλοι οι Kopites ζουν το όνειρο.

Από τη στιγμή που θα περάσει κάποιος μέσα από τις  Paisley Gates και θα τον υποδεχτεί  το άγαλμα του Bill Shankly,  με τα χέρια ψηλά, υπενθυμίζοντάς του (και σε όλο τον  κόσμο) ότι το μεγαλείο αυτής της ομάδας κατά ένα μεγάλο ποσοστό οφείλεται σε αυτόν,αρχίζεις να καταλαβαίνεις καλύτερα το γενικό μεγαλείο του club.

Η παρουσία του αγάλματος του Shankly έχει φυσικά και άλλο ρόλο: Δείχνει σε όλους την ψυχή και την καρδιά του οπαδού των "κόκκινων" .Το Kop. Αυτό είναι το μέρος που όλα τα αδέρφια,υψώνουν τα κόκκινα τους κασκόλ,φωνάζουν για την ομάδα και υπόσχονται ο ένας στον άλλο πως "You will never walk alone".Κανείς δεν (θα) περπατάει μόνος.Εκεί θα ακούσεις τους οπαδούς να σκαρώνουν τραγουδάκια για τους παίκτες στους ρυθμούς των Beatles,εκεί θα ακούσεις συνθήματα για τον Shankly,εκεί θα ακούσεις ύμνους για τα αδικοχαμένα αδέρφια του Hillsborough.

Από το Kop, περπατήσαμε γύρω γύρω για να δούμε το ιερό μνημείο του Hillsborough.
Δίπλα στις Shankly Gates. Ένα ιερό μέρος για αυτούς τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους για την τεράστια ομάδα του Liverpool. Όντας μόλις 10 ετών εκείνη την εποχή, δεν ήμουν ενήμερος για  τη σημασία αυτού του μνημείου. Ωστόσο, κοιτάζοντας τα 96 ονόματα, σημειώνοντας τις ηλικίες τους και βλέποντας την αιώνια φλόγα να καίει με λουλούδια και τα πανό σε όλο το μήκος του ποδιού του μνημείου, γρήγορα συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν ένα μέρος σεβασμού και αγάπης.Πτυχές που μπορούν να βρεθούν σε κάθε γωνιά του Anfield..

Το πρώτο παιχνίδι μου ήταν την τελευταία αγωνιστική της περιόδου 2001/2002,κατά της Ipswich Town.

Δεν μπορούσα να περιμένω για να μπούμε μέσα.Μόλις περάσαμε τον έλεγχο άρχισα να τρέχω,αφήνοντας τους παππούδες και το θείο μου,και έφτασα στους πρόποδες του τούνελ της εισόδου. Μπορούσα για πρώτη φορά στη ζωή μου να δω,από μέσα,το κόκκινο των οπαδών και να ακούσω τα τραγούδια αυτού του φοβερού κόσμου.

Την στιγμή που βγήκα από το τούνελ,στηρίχθηκα στο σίδερο που είχα μπροστά μου και άρχισα να χαζεύω το Anfield από μέσα.Το χορτάρι του,οι μυρωδιές του,αυτή η φοβερή ατμόσφαιρα.Τόσο απλό αλλά και τόσο μαγικό.

Στη συνέχεια, ήρθε η στιγμή που κάθε οπαδός της Liverpool περιμένει.H ομάδα άρχισε να μπαίνει στο γήπεδο,πρώτος θυμάμαι είχε πατήσει στο χορτάρι ο Sami Hyypia.Οι οπαδοί σηκώθηκαν όλοι όρθιοι,ύψωσαν τα κασκόλ τους και άρχισαν να τραγουδούν όλοι μαζί το YNWA.Οι παππούδες μου με χτύπησαν στην πλάτη,γύρισα και τους είδα συγκινημένους να μου χαμογελούν.Είναι από αυτές τις στιγμές που πάντα θα θυμάμαι και πάντα θα ανατριχιάζω φέρνοντας  την εικόνα στο μυαλό μου.

Για την ιστορία, η Liverpool είχε κερδίσει εκείνη τη μέρα με 5-0,αρκετά εύκολα είναι η αλήθεια.Αυτή η νίκη άφησε την ομάδα 2η στο πρωτάθλημα,στο -7 από την πρωταθλήτρια Arsenal και στο +3 από τη Manchester United.Φυσικά για μένα όλα αυτά είχαν περάσει σε δεύτερη μοίρα καθώς αυτό που πραγματικά με ενδιέφερε ήταν να κρατήσω στο μυαλό μου,όσο καλύτερα μπορούσα αυτές τις στιγμές.Το πρώτο μου "ταξίδι" στο Anfield.

Ευτυχώς πριν δύο μέρες,μάθαμε πως τελικά η Liverpool δεν θα φύγει από το Anfield.To ιστορικό γήπεδο θα ανακατασκευαστεί,φτάνοντας τις 60.000 θέσεις.Αυτό ήχησε πολύ καλά στα δικά μου αυτιά και φαντάζομαι και στων περισσότερων.Η ομάδα θα παραμείνει στο σπίτι της και η καρδιά μου επίσης."Σπίτι είναι εκεί που ανήκει η καρδιά" και πιστέψτε με,η καρδιά όλων των οπαδών και των φίλων της ομάδας,ανήκει στο Anfield.


Το κείμενο δημοσιεύτηκε πριν δύο μέρες σε site φίλων της Liverpool.